Er wordt wat afgeklaagd over al die vreemde woorden in het Nederlands. Maar hebt u al ooit de rest van de wereldbewoners horen klagen over het Nederlands in hun taal? Nee. En toch hebben ze er reden genoeg toe.

We moeten er misschien niet echt trots op zijn, maar wij hebben de wereld aan de drugs geholpen. Niet altijd aan het spul, maar wel aan het woord. ‘Drugs’ is uiteraard Engels, maar het Engels heeft het bij het Frans – ‘drogues’ – gehaald, en het Franse ‘drogue’ is niets anders dan ons woord ‘droog’.

Al zevenhonderd jaar geleden komt het woord ‘drogue’ voor in Noord-Frankrijk. ‘Drogues’ zijn gedroogde kruiden en andere waren. Ze moeten het woord wel gehaald hebben bij de Vlamingen die hun dat spul verkochten. Zo zie je maar.

En – helaas – ‘doping’ komt ook van ons. Toen de Nederlanders in de 17e eeuw aankwamen in Amerika, kregen ze van de plaatselijke indianen een dikke saus aangeboden die opwekkende substanties bevatte. De Nederlanders gaven daar hun woord aan: ‘doop’, een saus waar je iets in kunt dopen. En de rest van het verhaal kent u.

Maar hoor je de rest van de wereld klagen over drugs en doping? Nee, toch. Tenminste niet over de woorden.