Hèhè, we hebben weer eens een nieuwe spelling. Ben ik daar nu blij of ongelukkig om? Een beetje van allebei. Ik hou er wel van als de zaken goed geregeld zijn. Zo ben ik een van de weinige fans van de regels voor de tussen-n. Heerlijk simpel, als je de spitsvondigheden buiten beschouwing laat.

Een nieuwe spelling dus. Al mag ik dat eigenlijk niet zeggen. Officieel is er niets aan de regels veranderd. Er zijn geen nieuwe regels bij gekomen. Integendeel, er is er zelfs eentje geschrapt. Vanaf nu schieten er paddenstoelen op in het gazon en helpt – althans volgens de lijfarts van de Romeinse keizer Nero – slangenkruid tegen slangenbeten. Nee, nieuwe regels zijn er niet, de bestaande zijn alleen maar verduidelijkt en explicieter gemaakt, zodat de beruchte grijze zone van de Spelling 95 wat opklaart. En de inconsequenties zijn eruit. Zeggen ze.

Natuurlijk is een mens daar blij om. Nu weten we eindelijk officieel hoe we vierhonderdzevenenzeventig miljoen tweehonderdachtentwintigduizend achthonderdvierenveertig moeten spellen. Het is nu ook officieel dat ik een David Bowiefan ben. En ja, ik ben ook blij dat iedereen het nu eens is over de spelling: iedereen doet hetzelfde, geen verschillen meer tussen Van Dale en het Groene Boekje. Al vraag ik me af of ‘Groene Boekje’ wel gespeld is volgens de nieuwe regels van het Groene Boekje.

Intellectueel werk van eminente geesten dus. Helaas zijn die geesten niet altijd even praktisch ingesteld en leveren hun regeltjes vreemde resultaten op. En daar ben ik toch wel een beetje ongelukkig om. Maar dat is voor volgende week.