“Sinds verscheidene jaren hoor ik door al uw omroepers, en zeker de laatste tijd, spreken over Bélgrado, met druk op de eerste lettergreep. Het ligt waarschijnlijk aan mijn studies, maar ik heb steeds Belgrádo gezegd, met druk op de tweede lettergreep. Dit Bélgrado heb ik altijd afschuwelijk gevonden.” Dat schrijft een man uit Olen. Belgrádo klinkt hem “zo aangenaam, zo zacht in de oren” en hij wil weten wat ik daarvan vind.

Wel, meneer uit Olen, ik kan alleen maar constateren dat ‘Belgrado’ in het Nederlands wordt uitgesproken met de klemtoon op de eerste lettergreep: Bélgrado. Dat is de uitspraak die je ook in Nederland hoort en die je ook in het woordenboek van Verschueren vindt. Of die nu harder of afschuwelijker klinkt dan Belgrádo, dat doet er niet toe. Het is Bélgrado.

Onze man uit Olen zegt dat hij Belgrádo waarschijnlijk op school heeft opgepikt. Dat kan best, want schoolmeesters maken dikwijls uit hoe een vreemde naam moet worden uitgesproken, maar ze hebben het niet altijd goed. Ik heb geleerd dat Helsínki de hoofdstad van Finland is. Fout, het is Hélsinki. De Deense hoofdstad heet Kopenhágen, niet Kópenhagen. En om nog even in Scandinavië te blijven: de Zweedse hoofdstad heet Stóckholm, en niet Stockhólm zoals ik op de lagere school heb geleerd.

Nu moet ik toegeven dat het best Belgrádo had kunnen zijn. De westerse talen zijn het niet met elkaar eens waar de klemtoon moet liggen. De Fransen zeggen uiteraard Belgráde, de Duitsers Bélgrad, de Britten Bélgrade en de Amerikanen Belgráde. De Spanjaarden en de Italianen zeggen Belgrádo. En hoewel die spelling verdacht veel op die van ons lijkt, houden we het toch bij Bélgrado, met de klemtoon voorin, want wij spreken nu eenmaal Nederlands.